در کارگاه جشنواره جهانی فجر مطرح شد؛ در عین غمگینی از زنده بودن عمیقاً خوشحالم
سروش صحت کارگردان فیلم سینمایی «جهان با من برقص» و مدرس کارگاه «تجربه‌های زندگی در سینما» در سی‌و‌هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر عنوان کرد: وقتی غمگین هستم، از زنده بودنم عمیقاً خوشحالم. افسردگی یا غم و هر شکلی از مرارت جزئی از زندگی بسیار دلنشین است و این مضمون اصلی «جهان با من برقص» بود.
به گزارش ستاد خبری سی و هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر، سروش صحت بازیگر، نویسنده و کارگردان سینما و مدرس کارگاه «تجربه‌های زندگی در سینما» در آخرین روز از برگزاری سی‌و‌هشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر بیان کرد: فیلم «جهان با من برقص» به‌اصطلاح دقیقه ۹۰، برای حضور در دوره قبلی جشنواره جهانی فیلم فجر آماده شد. خوشبختانه با مساعدت زیاد دفتر جشنواره، مراحل فنی تمام شد و من تمام تلاشم را برای رساندن فیلم کردم. راستش را بخواهید آن زمان فکر نمی‌کردم که جشنواره جهانی فیلم فجر چنان بردی داشته باشد، اما بعد از آن نظرم کاملاً تغییر کرد!
او افزود: در این جشنواره فیلم‌های مهمی از فیلمسازان مطرح شرکت می‌کنند. بعد از حضور در جشنواره، دیگر به جایزه فکر نمی‌کردم، ابتدا فکر می‌کردم جشنواره جهانی مخاطبان کمی داشته باشد اما وقتی استقبال از جشنواره را دیدم، هیجان‌زده شدم و سانس‌های ویژه‌ای ازجمله دو سانس در سینما فلسطین برای «جهان با من برقص» برگزار شد.
صحت خاطرنشان کرد: دلم می‌خواست بدانم بازخورد تماشاگران ایرانی به فیلم چیست. «جهان با من برقص» فیلمی است که هم باید بخنداند و هم تأثیر بگذارد و خوشبختانه واکنش‌های تماشاگران ایرانی این‌طور بود. البته با گذشت چند دقیقه از فیلم، متوجه شدم که مردم با آن ارتباط برقرار نمی‌کنند، اما از دقیقه ۱۵ به بعدِ فیلم، این ارتباط برقرار شد. نکته جالب توجه درباره جشنواره جهانی فیلم فجر برای من، گستردگی بازتاب اخبار مربوط به آن بود.
سروش صحت با بیان این‌که دنیا کوچک و ایده‌ها متکثر شده‌اند، توضیح داد: در جهان امروز علایق و سلیقه‌ها زیاد و خود جهان کوچک شده است. هر فرد می‌تواند یک رسانه داشته باشد، تکثر ایده و آرا بسیار زیاد است و همه به هم وصل هستند؛ درست نظیر پدیده کرونا که از ووهان چین شروع می‌شود و همه دنیا را درگیر خود می‌کند.
کارگردان «جهان با من برقص» درباره مضمون این فیلم و تجربه نمایش در جشنواره سی‌و‌هفتم گفت: درهم‌تنیدگی غم و شادی در این فیلم با موضوع مرگ، برجسته‌تر از هر موضوعی است. با وجود این‌که درباره مرگ حرف می‌زند، تماشاگر با خروج از سالن حس خوبی دارد. مرگ بزرگترین مسأله برای همه است، وقتی سایه مرگ بالای سرمان پرواز می‌کند، بقیه تلاش‌ها بیهوده به‌نظر می‌رسد.
او درباره شکل‌گیری ایده این فیلم نیز عنوان کرد: دغدغه و نگرانی مرگ همیشه از کودکی با من بوده است و از طرفی زندگی را همیشه دوست داشته‌ام، حتی وقتی غمگین هستم، از زنده بودنم عمیقاً خوشحالم. به‌هر‌حال افسردگی یا غم و هر شکلی از مرارت جزئی از زندگی بسیار دلنشین است. آدمی که هم زندگی را دوست دارد و هم نگران مرگ است، در فیلم خود نیز این اندیشه را پیاده می‌کند. در نگاه ایمان صفایی نیز چنین اندیشه‌ای وجود داشت و با هم به یک نگاه مشترک رسیدیم.
صحت درباره میزان موفقیت اکران «جهان با من برقص» در ایران عنوان کرد: اکران ما در زمان بدی انجام شد و سینما در روزهایی تعطیل می‌شد و بعد نیز به ماجرای کرونا برخورد کردیم، اما خوشبختانه موفقیت فیلم در جشنواره جهانی فیلم فجر باعث شد تا اشخاص مرجع شامل منتقدان، سینماگران و روزنامه‌نگاران که نظرشان بر عموم مردم تأثیر دارد، آن‌ها را ترغیب به تماشای فیلم کنند. حضور در جشنواره جهانی فیلم فجر به‌شدت بر دیده شدن فیلم تأثیر داشت.
شادمهر راستین، مدیر باشگاه و کارگاه‌های جشنواره از صحت درباره چگونگی رسیدن به ایده ساختاری این فیلم پرسید.
صحت در جواب گفت: این سؤال را با یک تجربه پاسخ می‌دهم. مادرم عزیزترین فرد زندگی من است. مشکل او با بیماری‌اش بزرگترین دغدغه شخصی من است و برای من همیشه سؤال بود که من با وجود این که او در تهران کنار ما بود، چرا به فکر یک مسأله جزئی بودم و گاهی همراهی تمام‌وقت با او را فراموش می‌کردم؟! اما واقعیت این است که هرکس زندگی خود را دارد و در لحظه‌هایی با دیگران نیز همدلی می‌کند. خودمان نیز اگر در این موقعیت باشیم، نباید انتظار عجیبی از دیگران داشته باشیم. بنابراین با ایمان صفایی تصمیم گرفتیم که بهانه دور هم جمع شدنِ کاراکترهای فیلم را مشکل یکی از دوستانشان در قصه درنظر بگیریم اما در عین حال هریک از این کاراکترها جهان شخصی خود را داشته باشند.
صحت در ادامه عنوان کرد: فیلم‌ها آگاهانه یا ناآگاهانه بر ما تأثیر می‌گذارند. ممکن است بعدها آن را فراموش کنیم اما در ناخودآگاه ما باقی می‌مانند و من هم بالطبع متأثر از مشاهداتم بوده‌ام.
او درباره توصیه‌هایش به نسل جدید ازجمله فرزندش که سال دوم دانشگاه رشته سینما تحصیل می‌کند، عنوان کرد: توصیه من به پسرم این بوده که به خودش همواره فرصت تجربه کردن بدهد، فیلم ببیند و در کارهای گروهی دانشگاهی مشارکت کند. این‌ها البته توصیه عمومی هستند، اما توصیه خاص‌ترم این است که سعی کنیم سلیقه‌ای پیدا کنیم که می‌تواند تغییر کند. این سلیقه بعد از مدتی جای خود را در دیدگاه ما باز می‌کند.
